บทที่ 47 คำสั่งเสียสุดท้าย

ป้านิ่มมองร่างที่นอนอยู่บนเตียงของลูก ข้างตัวมีสายระโยงระยางเต็มไปหมด ถึงแม้ภาคินจะยังหายใจ แต่ทุกคนก็รู้ว่าที่ภาคินหายใจได้ก็เพราะสายออกซิเจนที่ทำงานอยู่ มือที่เหี่ยวย่นของหญิงชราลูบไปบนใบหน้าของลูกชาย ปลายนิ้วไล้ไปตามร่องรอยบนหน้าของลูก สี่สิบสี่ปีที่เป็นแม่เป็นลูกกันมา ไม่มีช่วงเวลาไหนที่นาง     ...